Ik weet niet of hier ooit onderzoek naar gedaan is. Mijn ervaringen (maar dat is dus niet wetenschappelijk onderlegd) zijn dat werkgevers in de loop der tijd verschillende redenen hebben om niet meteen hun vacatures bij het werkbedrijf te melden.
Om te beginnen is de functie van arbeidsbureau/cwi/werkplein/werkbedrijf in de loop der tijden nogal aan verandering onderhevig geweest. Daarbij is de functie van bemiddeling niet altijd een publieke taak geweest (cwi). Er is wel altijd sprake geweest van de facilitering van bemiddeling (arbeidsbureau/werkplein/werkbedrijf) maar alleen ten tijde van het arbeidsbureau en nu (terecht?)het werkbedrijf was er sprake van echte bemiddeling. Dat is dus al redelijk verwarrend.
Daarnaast zijn werkgevers van alle tijden erg huiverig (geweest) om werklozen in dienst te nemen. Gemis aan werkervaring tijdens de werkloosheidsperiode wordt dan als meest gebruikte argument gehoord. Het is een bekend fenomeen dat mensen die langer dan 3 maanden werkloos zijn steeds moeilijker aan een nieuwe baan komen. Zet dat maar eens af tegen het huidige UWV-beleid om de re-integratie-ondersteuning gedurende het 1e werkloosheidsjaar te beperken!
Ook de dienstverlening van het UWV is een belangrijke reden. Allereerst geeft het UWV onomwonden toe dat zij weinig kunnen betekenen voor HBO+ en mensen ouder dan 45 jaar. Ik heb me daar altijd over verbaasd en ook aan geërgerd. In plaats van een aanpak om ook voor deze mensen serieus aan de slag te gaan en zonodig baanbrekend beleid te ontwikkelen legt het UWV zich simpel neer bij het feit dat de markt alleen geïnteresseerd is in goedkope (en dus jonge) krachten.
Daarbij komt dat er door de medewerkers van het werkplein allesbehalve adequaat gereageerd wordt. Ik kan daarbij uit eigen ervaring putten. Ik melde 3 vacatures bij 2 werkpleinen en heb daar nooit meer een reactie op gekregen! Als dit geen unieke ervaring is zal dit werkgevers er natuurlijk niet toe aanzetten om die samenwerking te zoeken.
Tenslotte gaat er voortdurend zoveel tijd en energie zitten in de interne ontwikkelingen en reorganisaties van het UWV werkbedrijf dat de dienstverlening zelf daar zwaar onder lijdt. Dit navelstaren gaat zwaar ten koste van de bedoelde dienstverlening. Medewerkers zijn te vaak en teveel bezig met hun plaats en functioneren binnen de organisatie van het UWV werkbedrijf en veel te weinig met bemiddelen. Daarbij moet overigens bedacht worden dat bemiddelen een taak is waarvoor in de SUWI geen rol voor het werkbedrijf was/is weggelegd. Het CWI en de opvolgers werkplein en werkbedrijf hadden/hebben vooral een beherende c.q. accountantsrol. Toen tijdens de economische crisis steeds meer intercedenten via collegiale inleen aan de slag gingen bij het werkbedrijf werd er steeds meer aan (niet bedoelde) bemiddeling gedaan. Dat leek op zichzelf wel een vruchtbaar en praktisch werkend bij-effect te zijn maar het heeft ook de beleidsmakers het oog voor hun opdracht uit het oog doen verliezen. Sterker nog, de werkcoaches ervaren op dit moment bemiddeling als hun belangrijkste taak. Dat is nogal wrang als de meest ervaren krachten op dit terrein (de intercedenten) op grond van bezuinigingen weer het veld hebben moeten ruimen EN de bestanden die een werkcoach nu moet beheren inmiddels zijn opgelopen in de honderdtallen.
In deze situatie moeten werkgevers zaken doen met het werkbedrijf. Het is dus niet zo heel erg vreemd dat het werkbedrijf door werkgevers niet (meer) gevonden wordt.
Het is inderdaad verwarrend als onze overheid steeds morrelt aan de rollen van het UWV. Eerst uitkeringverstrekker en nu ook werkbemiddelaar. Constante structuurwijzigingen helpen niet bij het helder krijgen van taken en verantwoordelijkheden. Werkgevers hebben gelukkig hun eigen rol die ze kunnen oppakken. Bij werkgeversservicepunten (samenwerking UWV en gemeente) kunnen werkgevers terecht (ook voor hun eigen branche) voor hulp bij het vinden van passende arbeidskrachten. Werkgever laat je horen!
BeantwoordenVerwijderen